Ik kijk er al jaren dagelijks naar: een zee van waterlelies in het halfduister van het aanbrekende ochtendgloren. Met de mate van licht die in de woonkamer valt, verandert ook deze foto van Sofie van Dam (1983), van een bijna zwart vlak – in de avonduren door vrienden soms ten onrechte aangezien voor een extra tv – tot helder blauw, en van gedetailleerd tot vervagend naar abstractie.
Met het meer aan huis gekluisterd zijn van de afgelopen maanden ben ik ook de voorstelling in een ander licht gaan zien. Te midden van de bladeren schijnt de kunstenares, die in een nachtjapon in het donkere water staat, met haar zaklamp een bundeltje licht op één enkele waterlelie. De bloem ontwaakt in de vroegte en opent hoopvol zijn bladeren. Een magie waarvoor we
niet hoeven af te reizen naar de andere kant van de wereld, maar die zich in een vijver in de wijk – of in mijn geval in de woonkamer – kan openbaren. Als je maar goed genoeg kijkt.
Auteur: MEREL VAN DEN NIEUWENHOF
Lees het hele artikel in Atelier # 209 | november/december 2020
