De klassieke taferelen van Vivian Greven (1985), geschilderd in een eigentijdse, digitaal geïnspireerde stijl, gaan over het verlangen naar aanraking en intimiteit. Grevens standbeeldachtige figuren reiken naar elkaar met gespreide armen en geopende lippen, en vormen een krachtige herinnering aan ‘ons aangeboren instinct om verbonden te zijn.’
Vivian Greven had me graag ontvangen in haar atelier in Düsseldorf, maar vanwege de coronacrisis moeten we
ons interview helaas telefonisch houden. Mijn eerste vraag: hoe is deze coronatijd, met de verplichte anderhalve meter afstand, voor een kunstenaar die zo geïnteresseerd is in aanraking en nabijheid?
Auteur: MYRTHE MEESTER
Lees het hele artikel in Atelier # 208 | september/oktober 2020
© Uitgeverij Arti B.V.2024
